ChristaBlogt

Re-integreren na kanker hoe doe je dat? Die vraag houdt me al een tijdje bezig. Niet tijdens mijn eerste ziektejaar. Dat stond vooral in het teken van doodziek zijn, behandelingen en overleven. Nu mijn herstel weer de goede kant op gaat, groeit gelukkig (!) ook mijn verlangen naar werk. Niet omdat het moet, maar omdat ik graag - net als voorheen- een zinvolle maatschappelijke bijdrage wil leveren. Om antwoord te krijgen op mijn vraag heb ik op 10 november 2020 deelgenomen aan het online event van de Nationale Kanker en Werk Dag. Want- zo redeneerde ik- met zoveel verschillende deskundigen, lotgenoten, werkgevers en onderzoekers bijeen, valt er vast veel te leren! Indrukwekkend Mijn verwachting van deze dag is ruimschoots uitgekomen! Enigszins vermoeid en overprikkeld door alle boeiende sprekers, de prima dagvoorzitter, de leerzame workshops en de digitale informatiemarkt zit ik na afloop na te stuiteren op de bank. Wat gebeurt er in Nederland toch veel op het vlak van kanker en werk! E

Hoezo dapper? ‘Wat ben jij dapper!’ Hoe vaak heb ik die zin vorig jaar wel niet gehoord?  Heel vaak. Vrienden, bekenden en medisch personeel zeiden keer op keer dat ze het dapper vonden hoe ik met mijn ziekte en allerlei andere tegenslag omging. En dat ze het dapper vonden hoe ik me na elke ingrijpende behandeling herpakte en steeds opnieuw weer doorging. Hoezo is dat dapper? Ik vond dat eigenlijk maar een raar woord. Want dappere mensen doen dingen die andere mensen niet durven en kennen geen angst. Zo dapper vond ik mezelf niet want ik was weldegelijk bang. En niet zo’n beetje ook. Maar het klopt dat ik mezelf elke keer heb herpakt, want ik wilde graag beter worden en weer ‘normaal’ leven. Is dat dapper? Ik noem dat levenslust! Dapper of moedig?  Anselm Grün, mijn favoriete Benedictijnse Abt en schrijver van spirituele  boeken, heeft in ’ Vijftig engelen voor je ziel’  een mooie overweging over dapperheid geschreven.  Hij omschrijft dapperheid als ‘onverschrokkenheid tegenover gevare