ChristaBlogt

Niet fit genoeg Vorige week was ik in het ziekenhuis voor het 3-maandelijkse voortgangsgesprek met mijn behandelend oncoloog. Bij binnenkomst riep ze enthousiast ‘Wat zie je er goed uit!’  Dat was een leuke binnenkomer! Want oei, wat was ik vorig jaar ziek. Door kanker, alle chemo’s, de operatie en heel veel medicijnen. Gelukkig gaat het inmiddels weer de goede kant op. Maar helaas heb ik nog wel last van vermoeidheid, concentratie en geheugenproblemen. Die vormen voor mij als herstellende ZZP-er een serieuze drempel  om weer te gaan werken. En … ik vind dat mijn herstel niet snel genoeg gaat. Ik ben er af en toe gefrustreerd en moedeloos van. Want ik wil zo graag, maar ik ben nog niet fit genoeg...   Re-integratie informatie Een belangrijke levensles die ik het afgelopen jaar van kanker heb geleerd is: piekeren is niet goed voor mijn zelfvertrouwen. En: van actie krijg ik meer energie dan van blijven malen.  Dus zo gezegd zo gedaan. Ik ben gestart met informatie verzamelen. Via inte

Van chemo’s word je kaal  Van chemo’s word je kaal. Maar niet altijd. Je kan vooraf een inschatting ervan maken, gebaseerd op de soort en hoeveelheid cytostatica die ze je toedienen. Even heb ik   daarom hoofdhuid-koeling overwogen. Dan zit je gedurende al je chemo’s met een soort van ijsmuts op. Die zorgt ervoor dat er minder chemostoffen in je haarwortels komen. Na bestudering van de officiële informatiebronnen was ik er al snel uit: de statistische kans op behoud van haar bleek bij mijn soort chemo’s tamelijk laag. En elke keer 8 uur lang een extreem koud hoofd zag ik eerlijk gezegd niet echt zitten. Dan maar geen koeling. Dus ik werd inderdaad kaal.   Pruik, muts of sjaal? Toen was de volgende vraag: Wat kan je zoal op je hoofd doen wanneer je haar uitvalt? Aan keuzemogelijkheden geen gebrek. Op de oncologie-afdelingen stonden rekken vol fleurige, uitnodigende folders van allerhande instanties en leveranciers.   Ook van mutsjes, sjaals en pruiken. Zo mooi, je zou er bijna zin in

Landelijke ontmoetingsdag Wie had ooit gedacht dat ik naar een bijeenkomst van een ‘kanker’-stichting (excusez-le-mot) zou gaan?  En dat ik daar ook heel blij van zou  worden?  Ik in ieder geval niet. Tot dit jaar.  Wat vorig jaar begon met een K-diagnose en het fraaie boek ‘Als kanker je raakt’ is nu voor mij levende werkelijkheid: de landelijke ontmoetingsdag van de Stichting Als kanker je raakt. En ik was erbij!  Op die mooie zonnige, herfstige 26 september in Doorn.         (bron: Stichting als kanker je raakt) Spannend Eerlijk gezegd vond ik het best spannend om te gaan. Want zo vaak heb ik nog niet ‘face2face’ lotgenoten en naastbetrokkenen ontmoet. Ik was vorig jaar  weliswaar regelmatig in het ziekenhuis voor medische gesprekjes, behandelingen en een operatie. Maar ja, wie spreek je dan? Vooral medisch personeel. Ook heb ik wel eens gebeld met een lotgenotenlijn en chat ik af en toe via social media met lotgenoten. Maar nu, met anderen ‘life’ en op veilige afstand in een zaal