ChristaBlogt

  ‘Hoe gaat het met je?’ vond ik vroeger een doodnormale vraag.  Sinds mijn kanker-diagnose 2 jaar geleden niet meer. Vaak weet ik niet zo goed wat te antwoorden. En wanneer de vraag uitblijft, mis ik hem. Soms ben ik er zelfs verdrietig van. Hoog tijd dus om deze goed bedoelde vraag eens tegen het licht te houden. Wat maakt hem zo ingewikkeld? Wat zegt dat over de vraag? En over mij? En over de vraag stellers? Ben ik de enige die dit ingewikkeld vindt of hebben andere (ex-)patiënten dat ook? In deze blog allereerst een aantal veel voorkomende varianten. De volgende blog gaat over hoe hiermee misschien beter mee om te gaan.     Veel voorkomende varianten De afgelopen 2 jaar heb ik nogal wat ‘Hoe-gaat-het-met-je?’- vraagvarianten meegemaakt: De klinische variant . Vaak gebruikt door medici. Meestal gericht op het verzamelen van feiten over je lichamelijke wel en wee en eventuele kwalen ten gevolge van je ziekte, behandelingen en medicatie. Wordt vaak gebruikt in combinatie met d

Onlosmakelijk verbonden  Moederdag en kanker. Een vreemde combinatie. Maar op een bepaalde manier in mijn leven onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarover gaat deze blog. En over nieuw perspectief!   5 fasen   Eigenlijk bestaat mijn leven uit 5 fasen. In de eerste fase was iedereen nog gezond en onbekommerd. Ik aarzelde even om ‘gezond en gelukkig’ te schrijven, dat is misschien een te groot woord.  Fase 1: van onbekommerd naar overleden Dat onbekommerde veranderde drastisch toen mijn moeder op 51-jarige leeftijd darmkanker bleek te hebben. Op 52-jarige leeftijd is ze overleden, want de kanker was teruggekomen en niet meer behandelbaar. Ik was toen 21 jaar en mijn broers 19 en 17.   Iedereen was er kapot van en ons gezin viel uit elkaar. Mama en Christa (1962) (privécollectie) Fase 2: Verder leven zonder moeder   De 2 e fase was: Verder leven zonder moeder. Dat was een periode van diepe rouw, weer opkrabbelen en verder gaan. Ieder voor zich. Mijn vader als weduwnaar met 3 studeren