ChristaBlogt

  Eindelijk Hier is die dan eindelijk! Mijn blog met tips over wat we  zélf kunnen doen om plezierig en relaxter met de vraag ‘Hoe gaat het met je?’(HGHMJ) om te gaan.   Met ZELF bedoel ik in deze blog (ex-)(kanker-)patiënten zoals ik, chronisch zieken, mensen die ernstig ziek zijn en weten dat ze niet meer beter worden en mensen met andere serieuze verlieservaringen, zoals bijvoorbeeld overlijden van een partner of kind, verlies van werk etc. Die staan in deze blog centraal. Mijn volgende blog (in de maak) bevat 10 tips voor onze potentiële vraagstellers.   Want, zoals ik eerder in blog 19 schreef: ‘It takes two to tango’.   It takes two to tango We weten het allemaal: Goede communicatie gaat niet alleen over goede communicatieve vaardigheden maar ook over goede interactie, over de dans die je samen doet. Gaat die dans vloeiend en plezierig of sta je continu op elkaars tenen en bots je telkens tegen elkaar? Bij ingrijpende levensgebeurtenissen, zoals ernstige ziekte, verlies e

Bizar Het is eigenlijk bizar dat de simpele vraag ‘Hoe gaat het met je?’ (HGHMJ) of het uitblijven daarvan zoveel uiteenlopende emoties oproept: blijdschap, dankbaarheid, verdriet, teleurstelling, boosheid en eenzaamheid. Na mijn uitstapjes naar ‘Waarom is HGHMJ zo’n belangrijke vraag?’ en ‘Wat maakt die vraag zo ingewikkeld?’ (blog 19 en 20) keer ik dus nu terug naar mijn persoonlijke verhaal. Over mijn relatie met de HGHMJ-vraag en hoe die gedurende de afgelopen 2,5 jaar een aantal keer is veranderd. En daarna volgen (in blog 22 en 23) eindelijk de eerder beloofde tips. In deze blog neem ik jullie eerst even mee terug in de tijd.   Terug in de tijd Om precies te zijn naar 2,5 - 3 jaar geleden, toen alles nog ‘gewoon’ was. Toen ik nog vol in het leven stond en nog niet wist dat ik kanker zou krijgen. Ik vertel jullie graag over mijn belevenissen met de ingewikkelde HGHMJ-vraag van vóór, tijdens en na. En over hoe ik mij nu tot die mooie HGHMJ-vraag verhoud.   Vee lpleger Voordat ik zi