BLOG 8: Ik wil graag weer werken maar … het lukt nog niet!

Niet fit genoeg
Vorige week was ik in het ziekenhuis voor het 3-maandelijkse voortgangsgesprek met mijn behandelend oncoloog. Bij binnenkomst riep ze enthousiast ‘Wat zie je er goed uit!’  Dat was een leuke binnenkomer! Want oei, wat was ik vorig jaar ziek. Door kanker, alle chemo’s, de operatie en heel veel medicijnen. Gelukkig gaat het inmiddels weer de goede kant op. Maar helaas heb ik nog wel last van vermoeidheid, concentratie en geheugenproblemen. Die vormen voor mij als herstellende ZZP-er een serieuze drempel  om weer te gaan werken. En … ik vind dat mijn herstel niet snel genoeg gaat. Ik ben er af en toe gefrustreerd en moedeloos van. Want ik wil zo graag, maar ik ben nog niet fit genoeg...
 
Re-integratie informatie
Een belangrijke levensles die ik het afgelopen jaar van kanker heb geleerd is: piekeren is niet goed voor mijn zelfvertrouwen. En: van actie krijg ik meer energie dan van blijven malen.  Dus zo gezegd zo gedaan. Ik ben gestart met informatie verzamelen. Via internet is veel te vinden over kanker en werk. Via sites, filmpjes, webinars, brochures, blogs etc. Bijvoorbeeld van het UWV, diverse bureaus die gespecialiseerd zijn in re-integratie na kanker, www.kanker.nl, de NFK en ga zo maar door (voor linkjes zie onder). Allemaal nuttige informatie die ik, sinds ik medicatievrij ben, gelukkig ook weer goed snap. Onthouden gaat helaas nog iets minder goed. Dus als je me bijvoorbeeld zou vragen ‘hoe zit het met de wet-of regelgeving voor zieke ZZP-ers’ . Tsja…. ik het zoek het nog maar een keer op….
 
Re-integratie: contact met de buitenwereld
Daarna werd het tijd voor écht contact met de buitenwereld. Met toestemming van het UWV ben ik recent gestart met een fit-naar-werk-traject. Mooie boodschap voor ongeduldige mensen zoals ik trouwens, dat ‘fit-naar werk’: focus eerst op fit worden en (pas) daarna op werken! En misschien kan mijn kanker-re-integratie-coach me ook helpen om mijn frustratie over wat (qua werk) nu (nog allemaal) niet lukt om te buigen naar wat ik allemaal (nog/weer) wél kan?!  Ook chat ik nu af en toe met lotgenoten in besloten ‘kanker-en-werk- groepen via kanker.nl en facebook. Dat is soms confronterend maar ook fijn en leerzaam. 

 

Nationale kanker en werk dag  
Per jaar worden 45.000 mensen in de beroepsbevolking getroffen door een vorm van kanker las ik op de site van de Nationale Kanker en Werk Dag 2020 (www.nationalekankerenwerkdag.nl). Dat is een deprimerend aantal. Veel mensen willen net als ik, zodra hun gezondheid dat weer toelaat, graag weer aan het werk. Dus ik ben wel benieuwd naar het grootschalige online evenement dat de NKWD op 10 november ’s middags organiseert. Het programma maakt in ieder geval nieuwsgierig naar meer! Inleidingen door experts en ervaringsdeskundigen, wetenschappelijke inzichten  praktijkvoorbeelden, tips en tools plus samenspraak tussen de deelnemende werkgevers, re-integrerende werknemers en ZZP-ers.  Ik heb er zin in! Want duurzame inzetbaarheid na kanker vergroten willen we toch allemaal!  

Drempeltje
De eerlijkheid gebiedt me trouwens om te zeggen dat ik ook even heb getwijfeld. Niet omdat ik bang ben voor online events. Maar omdat 4 uur concentreren voor mij eigenlijk (nog) te lang is en omdat ik (nog steeds) ‘s middags een uurtje moet rusten.

Positief
Maar ik heb besloten om het positief te bekijken. Dus ik kom! Jij ook? En... mocht één van de organisatoren of gastsprekers van dit event mijn blog voor die tijd lezen: Als er op 10 november (2020) tussen half 3 en half 4 weinig online interactie met de deelnemers is, maak je a.j.b. geen zorgen: we doen even een broodnodig dutje tussendoor 😉. En daarna doen we weer van harte en actief mee!

En jij?
Ben je net als ik herstellend van kanker en wil je graag binnenkort of op termijn weer aan het werk? Ik ben benieuwd naar jouw stappen en ervaringen. Ook tips en ervaringen van anderen zijn van harte welkom. 

In een volgende blog deel ik graag mijn ervaringen over dit event met jullie. Dus graag tot ziens!

Levendige groet,

Christa


Leestips:


Blog 8, 10 en 11 (exclusief leestips) zijn in oktober, november en december 2020 gepubliceerd op https://www.nationalekankerenwerkdag.nl/speaker/christa-van-werkum/



 

 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Blog 1: Als kanker je leven op z'n kop zet valt er veel te leren!

Afbeelding
Onverwachtse diagnose Het afgelopen jaar was ik ernstig ziek. In het voorjaar van 2019 kreeg ik onverwachts de diagnose eierstokkanker fase 3c, ofwel met uitzaaiingen in het buikvlies. Ik was toen 57 jaar en na een huwelijk van 15 jaar net weer op mezelf gaan wonen. Door mijn ziekte veranderde ik in heel korte tijd van een actieve, gezonde ondernemende vrouw in een ernstig ziek, zwak en labiel persoon. Vanaf toen werd mijn leven gedomineerd door onderzoeken, medische afspraken, ingrijpende behandelingen, pijn en heel veel pillen. Werken lukte al snel niet meer. Dus noodgedwongen en met pijn in mijn hart heb ik al mijn opdrachten overgedragen aan deskundige vakgenoten. Best wel onwerkelijk allemaal. Ik was opeens in een heel verkeerde film beland.  Veel stapjes Sinds ik ziek ben geworden heb ik heel veel stappen - nou ja, kleine stapjes - gezet om weer te komen waar ik nu ben. Nu, bijna 1 jaar na mijn laatste behandeling, voel ik me gelukkig een stuk beter. Dat was hard werken. Ik ben
Read more »

Blog 38: Opnieuw gevallen

Afbeelding
Hoe vaak kan een mens vallen en opstaan? Hoe blijf je hoopvol ook in moeilijke tijden? Hoe trek je jezelf elke keer opnieuw met je haren van de vloer wanneer je opnieuw bent gevallen? Hoe verhef je jezelf opnieuw na de zoveelste tegenslag? Ook wanneer je moe, ziek, zwak en verdrietig bent? Niet om jezelf of anderen te bewijzen dat je een veerkrachtig mens bent, maar omdat je beseft dat aangeslagen in de put blijven liggen niet de bedoeling van je leven is en omdat je jezelf een beter leven gunt. Daarover gaat deze 3 e (ena-laatste) blog in de reeks over vallen en opstaan. Opnieuw gevallen Precies in deze situatie bevind ik me nu. De tijdbom in mijn lichaam is opnieuw ontploft. De kanker is terug in mijn lichaam. Na bijna 3 jaar kankervrij ben ik  opnieuw gevallen. En opnieuw is het beangstigend want mijn fysieke klachten nemen in rap tempo toe, dus ook mijn beperkingen en ik voel me niet goed. Oei, wat gaat dat snel. Eind juli maakte ik nog een fijne fietstocht in Nederland en een maa
Read more »

Blog 2: Je hebt geluk als je het niet krijgt

Afbeelding
Eerst kreeg mijn moeder het Mijn verhaal over kanker begint eigenlijk niet bij mij, maar bij mijn moeder. Zij stierf op 52-jarige leeftijd aan uitgezaaide darmkanker. Ik was toen 21, mijn broers 19 en 17 jaar. Dat was voor ons gezin een traumatische gebeurtenis. We waren er allemaal kapot van. Het voelde alsof mijn verdriet en gemis nooit over zouden gaan.   En heel lang heb ik gedacht ‘ik word niet ouder dan 52’.   Van verdriet naar vertrouwen Natuurlijk sleet mijn verdriet in de loop van de jaren en kon ik op een gegeven moment weer genieten van alle fijne nieuwe dingen in mijn leven: lieve partners, kinderen, interessant werk, goede vrienden, nieuwe hobby’s enzovoorts. Naarmate ik ouder werd kreeg ik langzamerhand meer vertrouwen in mijn levensverwachting. 70 of 75 worden leek me wel een haalbare kaart. Mijn opa en oma van moederszijde zijn immers 84 en 87 jaar geworden en mijn vader 85! Hier en nu Is er iets veranderd in mijn situatie waardoor ik in de loop van de tijd positiev
Read more »

BLOG 16: WIA-verdriet

Afbeelding
100%  Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het UWV heeft mij (voorlopig) 100% arbeidsongeschikt verklaard. Weliswaar met als prognose ‘verder herstel mogelijk’, maar toch niet fijn.   Liever had ik hier willen schrijven dat ik weer helemaal fit en volop aan het werk ben. Maar niet dus. Dat is flink balen! Ik ben verdrietig en teleurgesteld. En tegelijkertijd ook opgelucht. Die mixed feelings en hoe hiermee om te gaan, deel ik graag met jullie.   Dreigende bui  Vanaf mijn 2 e ziektejaar zag ik de WIA-bui al hangen. Zo'n grote donkere wolk die je al van verre ziet aankomen en waarbij schuilen niet goed mogelijk is. Er ging iets dreigends en onvermijdelijks vanuit. Want na 104 weken houdt de Ziektewet echt op en dan volgt de WIA-keuring. Dat wil zeggen eerst een beoordelingsgesprek met een UWV-verzekeringsarts en daarna met een arbeidsdeskundige. Vooral het feit dat mensen die je niet kent op basis van 2 telefonisch interviews bepalen of ze jou wel/niet/in een bepaalde mat
Read more »

Blog 5: Haat-liefde verhouding met mijn behandeltraject

Afbeelding
Rottig behandeltraject   Ken je dat gevoel? Dat je heel graag iets wil,  maar niet met alle consequenties die daarbij horen? Bijvoorbeeld WEL een andere baan, maar NIET jezelf daarvoor hoeven in te spannen? WEL beter worden maar NIET dat rottige behandeltraject?  Met mijn behandeltraject had ik het afgelopen jaar een haat-liefde verhouding. Wellicht een deel van mijn lezers ook? Daarom wil ik graag met jullie  delen hoe ik me daarin staande heb gehouden. Kort samengevat was dit mijn behandeltraject: 3 lange chemodagen, 1 dag operatie  - voor medisch geïnteresseerden  ‘interval debulking plus HIPEC’ - en daarna nog 3 lange chemodagen.  Oh ja,  en ook nog 2 x een ascites drainage, diverse echo’s, CT-scans, inwendige gynaecologisch onderzoeken, een mammografie, heel veel bloedprikken en heel veel pillen.  Ofwel anno 2019 het favoriete behandeltraject van gynaecologen voor eierstokkanker fase 3C. Wees gerust, ik ga jullie verder niet belasten met gedetailleerde medische shit. Daar is van
Read more »

Blog 4: Loser of held?

Afbeelding
Knauw voor mijn zelfbeeld Door kanker heeft mijn zelfbeeld een flinke knauw gekregen. Alles wat daarvoor vanzelfsprekend was, lukte door mijn ziekte niet meer of maar heel beperkt. Veel dingen waaraan ik voorheen mijn identiteit ontleende (werken, gezinsleven, huishouden runnen, sporten, een actief sociaal leven leiden, hobby’s etc.) vielen opeens weg.  Mijn positieve zelfbeeld kalfde daardoor snel af. Want ik voldeed niet meer aan mijn eigen norm van een goede functionerend, geslaagd persoon. Wat erin hakte Twee dingen hakten er met name flink in. Ten eerste dat ik te ziek was om voor mijn tienerdochter te kunnen zorgen.  Daardoor voelde ik me als moeder tekortschieten. Ten tweede dat ik niet meer kon werken. Voor mijn gevoel telde ik daardoor maatschappelijk niet meer mee. Beide vond ik heel pijnlijk.    Voor het eerste hebben mijn ex-man en ik een praktische oplossing gevonden: onze dochter ging fulltime bij haar vader wonen.  Dat was voor haar een stabielere, minder belastende om
Read more »