Blog 2: Je hebt geluk als je het niet krijgt
Eerst kreeg mijn moeder het
Mijn verhaal over kanker begint eigenlijk niet bij mij, maar
bij mijn moeder. Zij stierf op 52-jarige leeftijd aan uitgezaaide darmkanker.
Ik was toen 21, mijn broers 19 en 17 jaar. Dat was voor ons gezin een
traumatische gebeurtenis. We waren er allemaal kapot van. Het voelde alsof mijn
verdriet en gemis nooit over zouden gaan.
En heel lang heb ik gedacht ‘ik word niet ouder dan 52’.
Van verdriet naar vertrouwen
Natuurlijk sleet mijn verdriet in de loop van de jaren en
kon ik op een gegeven moment weer genieten van alle fijne nieuwe dingen in mijn
leven: lieve partners, kinderen, interessant werk, goede vrienden, nieuwe
hobby’s enzovoorts. Naarmate ik ouder werd kreeg ik langzamerhand meer
vertrouwen in mijn levensverwachting. 70 of 75 worden leek me wel een haalbare
kaart. Mijn opa en oma van moederszijde zijn immers 84 en 87 jaar geworden en
mijn vader 85!
Hier en nu
Is er iets veranderd in mijn situatie waardoor ik in de loop van de tijd positiever over mijn levensverwachting ben gaan denken? Nee, feitelijk niet. Ik ben er alleen anders in gaan staan. Door mijn leven met volle teugen te leven, ben ik vooral met het ‘hier en nu’ bezig geweest in plaats van met allerlei niet te verifiëren aannames over de toekomst. De magische leeftijd van 52 ben ik ondertussen ook gepasseerd. Vroeger dacht ik ‘ouder dan 52 worden is leven in reserve-tijd’. Nu denk ik dat niet meer. Ik leef gewoon mijn leven. En soms heb je geluk en soms heb je pech.
Is er iets veranderd in mijn situatie waardoor ik in de loop van de tijd positiever over mijn levensverwachting ben gaan denken? Nee, feitelijk niet. Ik ben er alleen anders in gaan staan. Door mijn leven met volle teugen te leven, ben ik vooral met het ‘hier en nu’ bezig geweest in plaats van met allerlei niet te verifiëren aannames over de toekomst. De magische leeftijd van 52 ben ik ondertussen ook gepasseerd. Vroeger dacht ik ‘ouder dan 52 worden is leven in reserve-tijd’. Nu denk ik dat niet meer. Ik leef gewoon mijn leven. En soms heb je geluk en soms heb je pech.
Toen kreeg ik het ook
Sinds ik in het voorjaar 2019 op 57-jarige leeftijd de diagnose
uitgezaaide eierstokkanker kreeg staat mijn leven op zijn kop. Alles wat
daarvoor vanzelfsprekend was, is dat nu niet meer. Ook mijn ideeën over mijn
eigen levensverwachting staan dus opnieuw op losse schroeven. Ik heb weliswaar
geluk gehad dat mijn intensieve behandeltraject goed is aangeslagen en dat het
met mijn herstel weer de goede kant op gaat. Maar ja, je weet maar nooit of en
wanneer ‘the silent killer strikes again’. Schertsenderwijs zeg ik nu ‘garantie tot de voordeur’. Maar ja, hebben
we dat eigenlijk niet allemaal?
Je hebt geluk als je beter wordt
Gek genoeg heeft juist kanker mij geleerd om vanuit een
andere paradigma te gaan leven. Niet meer vanuit naïef kinderlijk vertrouwen en
magisch bezwerende gedachten als ‘ik krijg het zeker weten niet’ en ‘ik ga niet jong dood’ of fatalistische
gedachten als ‘ik krijg vast net als mijn
moeder kanker’ of ‘binnen 5 jaar ben ik
waarschijnlijk dood’. Maar vanuit de gedachte: ‘het is pech als je het krijgt,
je hebt geluk als je beter wordt en het is een wonder als het nooit meer terug
komt’.
Hoop doet leven!
Die nieuwe gedachte geeft gek genoeg meer ruimte voor hoop
dan alle gedachten die ik ooit daarvoor had. Het betekent namelijk jezelf
overgeven aan het feit dat we heel veel dingen in het leven eigenlijk niet in
de hand hebben. En het geeft ruimte om je open te durven stellen voor geluk én
wonderen. Die hoop probeer ik daarom
voor mezelf goed levend te houden. Dat helpt me om elke dag opnieuw op te staan
met goede moed en vertrouwen in de toekomst. Dat wens ik iedereen die nu met
kanker wordt geconfronteerd ook van harte toe! Want het oude gezegde is toch
immers ‘hoop doet leven’!
Een jaar verder
Inmiddels ben ik 1 jaar verder en het gaat een stuk beter
met mij. Met veel zin en levenslust ben ik bezig de draad van mijn leven weer
op te pakken. Op termijn hoop ik ook weer ‘normaal’ te kunnen werken als
(loopbaan)coach van leidinggevenden, medewerkers en werkzoekenden en als
facilitator van groepen. Nou ja, wat is eigenlijk normaal? Of misschien ga ik
wel iets heel anders doen? In ieder geval met heel wat nieuwe levenservaring
erbij. Die zet ik graag in mijn toekomstige werk in!
Wat heb ik ervan geleerd?
Maar eerst neem ik jullie mee in mijn verhaal. Hoe het
allemaal begon en wat ik ervan heb geleerd. Het eerste was dat mijn lichaam mij
in de steek liet. Daarover gaat mijn volgende blog. Wil je weten wat ik heb
gedaan om ondanks alles hoop te houden? Lees dan ook de blogs daarna.
En jij?
Herken je je in het bovenstaande? Of wil je reageren? Graag!
En voel je vrij om mijn blog te delen!
Levendige groet,
Christa
Leestip:
365 meditaties van Henri Nouwen. Voor elke dag van
het jaar. Uitgeverij Lannoo (2019). ISBN 978 94 014 6009 5- NUR 705
Mooi geschreven, moedig.
BeantwoordenVerwijderenHoewel... wellicht is het publiceren moedig.
Het schrijven zal hopelijk automagisch gaan.
Soms zwaar/confronterend, maar bovenal bevrijdend.
Ik zal 14 a 15 jaar zijn geweest.
Jij, je broers en je vader kwamen langs op ons adres.
Ik was blanco, een rare drukkende sfeer/spanning hing er.
Op een gegeven moment liep/rende jij de achtertuin in.
Ik begreep er werkelijk geen snars van toen ter tijd.
De 2 jaar daarop volgend waren apart.
Iedere avond bijna een extra bord op tafel.
Stiekem vond ik het wel gezellig.
Eigenlijk ging het best aardig, maar niet alles verliep zonder slag of stoot.
Daarna ging het 5e bord mee met de Brinkjes naar het zuiden.
Dito.
Eigenlijk ging het best aardig, maar niet alles verliep zonder slag of stoot.
Impact.. oh ja, you bet !
Het resterende van je verhaal heeft betrekking op 2019 tot nu en is zeker leerzaam.
Het gedicht van Nouwen is helder.
Hoop doet leven.
En soms is het zoeken naar die strohalm van hoop, en dan die te grijpen.
"Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen".
Ik wil hem nuanceren;
"Het leven is een feest, maar je moet, met regelmaat, zelf de slingers ophangen".
En daar is niets mist mee, dat zijn vaak moment van euforie.
Ik blijf je blog volgen.
HB
Hi Hugo,
Verwijderendankjewel dat je jouw herinneringen over de impact van het veel te vroege overlijden van mijn moeder, nu 37 jaar geleden, deelt. Zoiets blijft je altijd bij, zeker als je ouders zoals de onze, ' close friends' waren. Of je wilt of niet, kanker raakt inderdaad iedereen!
Je inschatting over mijn schrijfproces nu klopt ook aardig: ik houd van schrijven. Maar het is ook hard werken. Als professional heb ik in verschillende functies behoorlijk veel dingen geschreven. Beleidsstukken, managementrapportages, assementrapporten, loopbaanadviezen, trainingsprogramma's, plannen van aanpak, artikelen, offertes en ga zo maar door. Schrijven over m'n eigen kwetsbaarheid is echter wezenlijk anders; Veel emotionele en intensiever. Het is soms confronterend èn het maakt me blij. Want door mijn verhaal en ' lessons learned' in de wereld te zetten hoop ik anderen ècht te kunnen inspireren! Via diverse social media kanalen heb ik tot nu toe vooral positieve reacties ontvangen, dus ik ga voorlopig graag door met bloggen. Ik heb volop stof en inspiratie. Moet alleen even opletten dat ik m'n eigen energiebalans ook goed houdt ;). Fijn dat je blijft volgen!
Oh jee:ik schrijf ' houdt' met DT, als m'n lezers dat maar niet ontdekken ;). Het is nu inderdaad tijd om even te stoppen met schrijven. Welterusten en snaveltjes toe. Tot de volgende keer!
VerwijderenHoop is een mooie, maar ook zo moeilijke waarde.
VerwijderenBeste onbekende. Ik ben het helemaal met je eens! Hoop en vertrouwen gaan niet vanzelf. Soms was ik het ook kwijt. Het heeft mij enorm geholpen om regelmatig mooie teksten over hoop te lezen. Deze vind ik persoonlijk ook heel inspirerend. Van een onbekende dichter, geinspireerd door Vaclav Havel. Ken jij die toevallig ook?
Verwijderenhttps://stichtingomduw.com/2019/07/02/de-weg-van-de-hoop/
Gek genoeg heb ik altijd gezegd dat ik de 60 niet zou halen..
BeantwoordenVerwijderen14 jaar het jaar 1980 ALL.. 50% kans op..! Naarmate de eerste jaren voorbij gleden werd mij op 19 jarige lft gezegd dat ik was genezen.. Uiteraard met alle bijwerking die een 2 jarig traject van chemo en bestraling met zich meebracht. De jonge jaren gleden voorbij... Mijn vader overleed jong op 68jarige leeftijd aan longkanker en men moeder (was al gescheiden) een paar jaar later..
49 jaar was ik.. borstkanker en 9 maanden verder eierstokkanker.. Hoe kan je dit bedenken? (tussendoor en recent nog ff huidkanker) Ik denk nog steeds zal ik de staats- of postcodeloterij aanschrijven? Immers ik heb nu toch wel een kans op die ene miljoen? ;-)
Ik blijf positief.. Mijn motto is Carpe diem.. Je weet niet hoe en wat in het leven.. Het kan in alles zomaar 180gr de andere kant opgaan.. Geniet van groot en klein..
Beste Christa ik hoop en voor andere .. met je mee dat het een wonder mag zijn.
Beste LieverLies, dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Je hebt wel veel pech zeg. En zo te lezen beschik je ook over levenskunst De kunst om er elke dag opnieuw iets van te maken. Uit ervaring weet ik dat dat niet altijd meevalt. Dus top dat jij dit kan en doet! Keep safe!
Verwijderen