Blog 1: Als kanker je leven op z'n kop zet valt er veel te leren!

Onverwachtse diagnose
Het afgelopen jaar was ik ernstig ziek. In het voorjaar van 2019 kreeg ik onverwachts de diagnose eierstokkanker fase 3c, ofwel met uitzaaiingen in het buikvlies. Ik was toen 57 jaar en na een huwelijk van 15 jaar net weer op mezelf gaan wonen. Door mijn ziekte veranderde ik in heel korte tijd van een actieve, gezonde ondernemende vrouw in een ernstig ziek, zwak en labiel persoon. Vanaf toen werd mijn leven gedomineerd door onderzoeken, medische afspraken, ingrijpende behandelingen, pijn en heel veel pillen. Werken lukte al snel niet meer. Dus noodgedwongen en met pijn in mijn hart heb ik al mijn opdrachten overgedragen aan deskundige vakgenoten. Best wel onwerkelijk allemaal. Ik was opeens in een heel verkeerde film beland. 

Veel stapjes
Sinds ik ziek ben geworden heb ik heel veel stappen - nou ja, kleine stapjes - gezet om weer te komen waar ik nu ben. Nu, bijna 1 jaar na mijn laatste behandeling, voel ik me gelukkig een stuk beter. Dat was hard werken. Ik ben trots op wat ik tot nu toe heb bereikt! De kanker is - als het goed is- nog steeds uit mijn lichaam en komt hopelijk nooit meer terug. 

Geschenk
Het grootste geschenk dat ik het afgelopen jaar heb ontvangen is mijn leven. Het tweede geschenk zijn alle levenslessen die ik door mijn ziekte en herstel heb geleerd. Op heel veel fronten én op een andere, intensere, diepgaandere manier dan voorheen. Bijvoorbeeld over vitaliteit en veerkracht, over hoop en wanhoop, over dapperheid en moed, over rouw en verlies, over verduren en volhouden, over vertrouwen, vriendschap, dankbaarheid en nog veel meer. 

Dankbaar
Door vallen en opstaan, steeds weer opnieuw beginnen, uitproberen en volharden ben ik het afgelopen jaar een stuk sterker en wijzer geworden. Daar ben ik heel dankbaar voor! 

Alle nieuw verworven inzichten zijn natuurlijk niet alleen mijn persoonlijke verdienste. Ik heb ook veel geleerd van alle mensen die het afgelopen jaar om mij heen hebben gestaan: medische professionals, vrienden en vriendinnen, familieleden, bekenden en minder bekenden. Ik ben dankbaar voor iedereen die bewust of onbewust heeft bijgedragen aan mijn verdere herstel en me heeft bijgestaan om te leren van alles wat op mijn pad kwam. 

Levenslessen delen
Als ervaringsdeskundige én passend bij mijn persoonlijke en professionele missie - ChristaVersterkt - wil ik deze lessons learned graag de komende periode met jullie delen. Hopelijk kan ik daarmee ook anderen inspireren. De komende tijd kunnen jullie daarom met enige regelmaat blogposts van mij tegemoet zien. 

Ik ben benieuwd naar je reactie! Voel je vrij om deze te delen met anderen 😉. 

Levendige groet, 
 
Christa 


Leestip: 

Als kanker je raakt: Arie van der Veer en Rita Renema- Wentink (red). Uitgeverij Van Wijnen, Franker (2015). ISBN 978 90 5194 478 5


Reacties

  1. Unknown7 september 2020 om 13:18

    Goh Christa, wat een heftige periode maak je door..... krachtig van je dat je er over schrijft, het deelt met ons allen. Dank daarvoor, je verhaal raakt me erg. Ik lees heel graag mee in je blogs. En wens je natuurlijk veel mooie momenten en dagen met de mensen die je lief zijn. XX Norma

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Christa8 september 2020 om 08:12

      Dankjewel voor je positieve reactie, Norma! Teksten schrijven die raken, dat is inderdaad mijn bedoeling. 1 op de 3 Nederlanders krijgt in zijn/haar leven met kanker te maken. Dus...dit raakt ons allemaal. Fijn dat je mee blijft lezen!

      Verwijderen
  2. Reinoud15 september 2020 om 22:41

    Wat mooi Christa. We denken dat gezondheid en leven vanzelfsprekend is. Maar dat is het niet altijd. Juist als je iets niet meer hebt, dreigt te verliezen, of kwijt raakt, besef je de waarde ervan. Door vanuit dat besef te bouwen, kun je je leven verrijken. En dat ben jij aan het doen! Dat vergt hoop, geloof, kracht en doorzettingsvermogen. Gelukkig is er ondersteuning van mensen die je daarin (ver)sterken. Ik zie met groot respect hoe jij jezelf terug vecht in het leven. Ik ben blij dat ik er mijn aandeeltje in kan hebben en een lichtstraaltje mag zijn in jouw wonden.
    XX Reinoud Jager

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Christa16 september 2020 om 10:16

      Hey Reinoud, dankjewel voor je complimenten! Herstellen gaat inderdaad niet vanzelf. daar is serieuze inspanning (en ontspanning!) voor nodig. En het helpt als er mensen zijn die je daarbij steunen, helpen en bemoedigen. Daar ben jij ook 1 van :).

      Verwijderen
  3. Unknown18 september 2020 om 18:11

    Hoi Christa ik heb ook dergelijks meegemaakt (baarmoederhalskanker) in 2019 en met vallen en opstaan ben ik nu weer een maand aan het werk maar kom mezelf ook nog af toe tegen (Door de chemo die nog in mijn lichaam bevind)
    Ik vind het moedig van je dat je ook zo een strever en vechter bent echt dikke knuffel en mijn moto is genieten van kleine dingen
    Groetjes Nancy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Christa20 september 2020 om 09:05

      Hi Nancy, dankjewel voor je sympatieke reactie! Werken aan herstel is inderdaad hard werken, zowel mentaal, fysiek en emotioneel. Een soort van onbetaald vrijwilligerswerk voor jezelf hihi.
      Wat fijn dat jij nu weer echt kan werken! En in elke fase, ziek of gezond, werkend of niet , blijft het evenwichtskunst. Jij ook succes daarmee! En tussendoor blijven genieten van alle lichtpuntjes die er ook altijd zijn :).
      Daar heb ik toevallig in blog 4 net een stukje over geschreven :)

      Verwijderen
  4. Angélique Koedijk20 september 2020 om 16:50

    Hey Christa, mooi en pakkend geschreven. Onder de indruk en zo herkenbaar. Mijn ‘verhaal’ is bijna een kopie van het jouwe en begon vandaag exact 1 jaar geleden, toen ook ik de diagnose eierstokkanker stadium 3c kreeg. Dan ben je 51, kom je net terug van een geweldige road trip door de USA met vrouw en 2 kids en slaat de ziekte toe. Wat een rollercoaster. Sinds maart dit jaar ben ik klaar met de behandeling ( 6 chemokuren en de HIPEC operatie) en nu is het volle kracht vooruit en vertrouwen opbouwen. Aan energie ontbreekt het mij niet, ben ook alweer aan het werk, maar ‘de pijntjes’ die ik regelmatig voel maken het vooral mentaal niet eenvoudig. Ik wens jou heel veel kracht en sterkte. Bedankt voor jouw blog. Hartelijke groet, Angélique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Christa22 september 2020 om 13:45

      Hey Angelique, dankjewel voor je positieve reactie op mijn blog. Fijn dat je officiële behandeltraject nu achter de rug is. Dat doorstaan is al een hele prestatie! Ben ook benieuwd hoe jij dat het is nu precies 1 jaar geleden' 1 beleeft. Want in dat ene jaar is er zoveel gebeurd met jou, mij en vele anderen. Ik ben er inmiddels achter dat er na jaar 1 ook nog heel veel te doen is: fysiek herstellen, verder verwerken, je leven opnieuw vormgeven en de draad qua werk-voor zover mogelijk- weer oppakken. En dat alles in een tempo dat je lijf en hoofden hart aankan. Dat is best wel vind dat best balanceren. Mooi en herkenbaar om te lezen hoe bij jou de energie eraf spat! Ik las ook een mooi artikel over jou op tubantia. Top hoor, Power vrouw!
      Ik las trouwens

      Verwijderen
  5. Angélique Koedijk25 september 2020 om 12:30

    Hey Christa; ik stel voor dat we ‘linken’ via FB en/of Linkedin. Praat graag een keer met je bij.
    Fijn weekend! Warme groet, Angélique

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Blog 38: Opnieuw gevallen

Afbeelding
Hoe vaak kan een mens vallen en opstaan? Hoe blijf je hoopvol ook in moeilijke tijden? Hoe trek je jezelf elke keer opnieuw met je haren van de vloer wanneer je opnieuw bent gevallen? Hoe verhef je jezelf opnieuw na de zoveelste tegenslag? Ook wanneer je moe, ziek, zwak en verdrietig bent? Niet om jezelf of anderen te bewijzen dat je een veerkrachtig mens bent, maar omdat je beseft dat aangeslagen in de put blijven liggen niet de bedoeling van je leven is en omdat je jezelf een beter leven gunt. Daarover gaat deze 3 e (ena-laatste) blog in de reeks over vallen en opstaan. Opnieuw gevallen Precies in deze situatie bevind ik me nu. De tijdbom in mijn lichaam is opnieuw ontploft. De kanker is terug in mijn lichaam. Na bijna 3 jaar kankervrij ben ik  opnieuw gevallen. En opnieuw is het beangstigend want mijn fysieke klachten nemen in rap tempo toe, dus ook mijn beperkingen en ik voel me niet goed. Oei, wat gaat dat snel. Eind juli maakte ik nog een fijne fietstocht in Nederland en een maa
Read more »

Blog 2: Je hebt geluk als je het niet krijgt

Afbeelding
Eerst kreeg mijn moeder het Mijn verhaal over kanker begint eigenlijk niet bij mij, maar bij mijn moeder. Zij stierf op 52-jarige leeftijd aan uitgezaaide darmkanker. Ik was toen 21, mijn broers 19 en 17 jaar. Dat was voor ons gezin een traumatische gebeurtenis. We waren er allemaal kapot van. Het voelde alsof mijn verdriet en gemis nooit over zouden gaan.   En heel lang heb ik gedacht ‘ik word niet ouder dan 52’.   Van verdriet naar vertrouwen Natuurlijk sleet mijn verdriet in de loop van de jaren en kon ik op een gegeven moment weer genieten van alle fijne nieuwe dingen in mijn leven: lieve partners, kinderen, interessant werk, goede vrienden, nieuwe hobby’s enzovoorts. Naarmate ik ouder werd kreeg ik langzamerhand meer vertrouwen in mijn levensverwachting. 70 of 75 worden leek me wel een haalbare kaart. Mijn opa en oma van moederszijde zijn immers 84 en 87 jaar geworden en mijn vader 85! Hier en nu Is er iets veranderd in mijn situatie waardoor ik in de loop van de tijd positiev
Read more »

BLOG 16: WIA-verdriet

Afbeelding
100%  Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het UWV heeft mij (voorlopig) 100% arbeidsongeschikt verklaard. Weliswaar met als prognose ‘verder herstel mogelijk’, maar toch niet fijn.   Liever had ik hier willen schrijven dat ik weer helemaal fit en volop aan het werk ben. Maar niet dus. Dat is flink balen! Ik ben verdrietig en teleurgesteld. En tegelijkertijd ook opgelucht. Die mixed feelings en hoe hiermee om te gaan, deel ik graag met jullie.   Dreigende bui  Vanaf mijn 2 e ziektejaar zag ik de WIA-bui al hangen. Zo'n grote donkere wolk die je al van verre ziet aankomen en waarbij schuilen niet goed mogelijk is. Er ging iets dreigends en onvermijdelijks vanuit. Want na 104 weken houdt de Ziektewet echt op en dan volgt de WIA-keuring. Dat wil zeggen eerst een beoordelingsgesprek met een UWV-verzekeringsarts en daarna met een arbeidsdeskundige. Vooral het feit dat mensen die je niet kent op basis van 2 telefonisch interviews bepalen of ze jou wel/niet/in een bepaalde mat
Read more »

Blog 5: Haat-liefde verhouding met mijn behandeltraject

Afbeelding
Rottig behandeltraject   Ken je dat gevoel? Dat je heel graag iets wil,  maar niet met alle consequenties die daarbij horen? Bijvoorbeeld WEL een andere baan, maar NIET jezelf daarvoor hoeven in te spannen? WEL beter worden maar NIET dat rottige behandeltraject?  Met mijn behandeltraject had ik het afgelopen jaar een haat-liefde verhouding. Wellicht een deel van mijn lezers ook? Daarom wil ik graag met jullie  delen hoe ik me daarin staande heb gehouden. Kort samengevat was dit mijn behandeltraject: 3 lange chemodagen, 1 dag operatie  - voor medisch geïnteresseerden  ‘interval debulking plus HIPEC’ - en daarna nog 3 lange chemodagen.  Oh ja,  en ook nog 2 x een ascites drainage, diverse echo’s, CT-scans, inwendige gynaecologisch onderzoeken, een mammografie, heel veel bloedprikken en heel veel pillen.  Ofwel anno 2019 het favoriete behandeltraject van gynaecologen voor eierstokkanker fase 3C. Wees gerust, ik ga jullie verder niet belasten met gedetailleerde medische shit. Daar is van
Read more »

Blog 4: Loser of held?

Afbeelding
Knauw voor mijn zelfbeeld Door kanker heeft mijn zelfbeeld een flinke knauw gekregen. Alles wat daarvoor vanzelfsprekend was, lukte door mijn ziekte niet meer of maar heel beperkt. Veel dingen waaraan ik voorheen mijn identiteit ontleende (werken, gezinsleven, huishouden runnen, sporten, een actief sociaal leven leiden, hobby’s etc.) vielen opeens weg.  Mijn positieve zelfbeeld kalfde daardoor snel af. Want ik voldeed niet meer aan mijn eigen norm van een goede functionerend, geslaagd persoon. Wat erin hakte Twee dingen hakten er met name flink in. Ten eerste dat ik te ziek was om voor mijn tienerdochter te kunnen zorgen.  Daardoor voelde ik me als moeder tekortschieten. Ten tweede dat ik niet meer kon werken. Voor mijn gevoel telde ik daardoor maatschappelijk niet meer mee. Beide vond ik heel pijnlijk.    Voor het eerste hebben mijn ex-man en ik een praktische oplossing gevonden: onze dochter ging fulltime bij haar vader wonen.  Dat was voor haar een stabielere, minder belastende om
Read more »