Blog 3: Toen mijn lichaam me in de steek liet

Aarzeling
Even heb ik geaarzeld om een blog te schrijven over mijn zieke lichaam. De meeste mensen zitten immers niet te wachten op verhalen over andermans kwalen. En zeker niet op verhalen over heftige behandelingen, nare bijverschijnselen en andere ellende. Dat geldt voor ziektes in het algemeen en in het bijzonder voor kanker. Daar rust nog vaak een taboe op. Misschien omdat het te pijnlijk is om ons voor te stellen hoe ziek je van kanker kan worden? Of omdat verhalen over kanker ons te veel met onze eigen sterfelijkheid confronteren? 

 

Confronterend
Natuurlijk vind ik het zelf soms ook confronterend om over mijn ziekte te schrijven.  Want ernstig ziek zijn is heftig èn pijnlijk èn verdrietig. Dus jezelf bewust herinneren wat er allemaal is gebeurd, is niet altijd gemakkelijk.  En natuurlijk wil ik, net als velen, liever als gezond en sterk gezien worden dan als ziek en zwak. Maar als fan van Brené Brown (hoogleraar Universiteit Houston, onder meer bekend van haar onderzoek, boeken en TED-talks over kwetsbaarheid, schaamte en moed)  vind ik kwetsbaarheid tonen juist krachtig. Vandaar deze blogs. Het is het waard!

 

Wees gerust
Dus  wees gerust, ik ga jullie niet vermoeien met een gedetailleerde opsomming van al mijn kwalen of medische details. Daar wordt op andere sites al ruimschoots over geschreven. Het belangrijkste dat ik met jullie wil delen is hoe ik met mijn situatie en haperende lichaam ben omgegaan èn wat het mij na een lang en diep dal uiteindelijk in positieve zin heeft gebracht.

 

Hoe het begon

Het begon vorig jaar met een paar vervelende  klachten. Toen die na een paar weken niet over waren, ben ik naar de huisarts gegaan. Die stuurde mij na een paar simpele onderzoekjes plus een serieus ‘vermoeden van’ door naar het ziekenhuis.  Na een echo en CT-scan kreeg ik officieel de diagnose. Die hakte er als een mokerslag in. Dàt had ik niet zien aan komen.  Ik weet nog goed dat ik na het gesprek met de internist op een muurtje voor het ziekenhuis zat te huilen. Zo onwerkelijk en oneerlijk allemaal!   

 

Silent killer

Mijn variant  wordt ook wel de ‘silent killer’ genoemd. Het rottige van eierstokkanker -voor de liefhebbers van medische termen ‘ovariumcarcinoom’ - is namelijk dat het meestal pas in een vergevorderd stadium wordt ontdekt. Dan is het dus al uitgezaaid in je buik. Zoals bij mij. Of nog erger: in de rest van je lichaam. Godzijdank bij mij niet. 

Dat maakte mijn behandelperspectief iets gunstiger. Maar ongewis was het allemaal wel. De overlevingsstatistieken over mijn type kanker zijn namelijk niet echt opbeurend om te lezen.  Na aanvankelijk verdriet heb ik besloten om me daar niet door te laten leiden. Ik ga voor het overlever-scenario!

 

Behandeltraject 

Na de diagnose zette het ziekenhuis mijn behandeltraject meteen in gang. In mijn geval: via een drain ettelijke liters vocht uit m’n buik halen plus opiaten tegen de pijn. Twee weken daarna startte mijn eerste chemo. Dat waren beslist geen kleintjes. Ze duurden telkens bijna een hele dag. Elke keer gingen lieve familieleden of vrienden mee. Heel steunend! Met een flinke doos vol pillen anti-misselijkheid, anti-hoge hartslag, anti-pijn, vòòr een goede darmwerking en anti-nog-veel-meer ging ik dan naar huis.

 

Lamlendig 

De eerste week na elke chemo voelde ik me lamlendig, misselijk en doodmoe.  Amper in staat om voor mezelf te kunnen zorgen.  Werken, voor mijn tienerdochter zorgen, huishoudelijke activiteiten, actief sociale contacten onderhouden lukten al snel niet meer. Want ik te ziek, te moe, te misselijk, te gestressed en te emotioneel labiel.

 

Beproeving  

Met hulp van vrienden en familie, veel inspanning en wilskracht krabbelde ik in week 2 en 3 na elke chemo steeds weer een beetje op. Telkens nèt genoeg om aan de volgende chemo te mogen. Ook had ik vervelende pijn in m’n buik. Dat gaf fysiek veel beperkingen. Toen de pijn in de loop van de tijd niet afnam- de arts noemde dit een a-typisch ziektebeeld - werd de hoeveelheid opiaten langzaam opgeschroefd. Want ik moest tenslotte voldoende ‘fit’ zijn voor de daaropvolgende chemo’s, de operatie  en de chemo’s daarna. Maar ja, die enorme cocktail van medicijnen had ook weer allerlei bijwerkingen. Dus al met al een flinke beproeving. Ik heb me fysiek, mentaal en emotioneel nog nooit zo beroerd gevoeld als toen.

 

In de steek gelaten 

Toen ik nog gezond was beschouwde ik mijn lichaam -net als veel andere mensen- eigenlijk als iets dat het overwegend als vanzelf deed. Nou ja, ik had wel wat gezonde levensmaatregelen: ik at gezond, dronk met mate, sportte regelmatig en ging overwegend op tijd naar bed. Maar kennelijk is dat niet toereikend om te voorkomen dat je het krijgt.   

Door de kanker heeft mijn lichaam mij in de steek gelaten.  Daardoor  verloor ik een stuk van mijn identiteit èn mijn zelfvertrouwen.  Hoe ik dat weer heb herwonnen lees je in mijn volgende blogs.  

Licht dat mij aanstoot in de morgen (Met hart en ziel | Leonie Jansen)

En jij?

Herken je je in het bovenstaande? Of wil je reageren? Graag! En voel je vrij om mijn blog te delen!  

 

Levendige groet,

Christa

 

Leestips:

• De kracht van kwetsbaarheid. Brené Brown. Bruna Uitgevers (2013). ISBN 978 94 005 0248 2
• Liedboek zingen en bidden in de kerk. (2013) ISBN 979 94915 7504 4. Lied 601. Licht dat ons aanstoot in de morgen. Huub Oosterhuis en Antoine Oomen.
• ChristaBlogt:  Over heelheid in gebrokenheid schreef ik ook blog 13: Je bent al mooi!: https://christablogt.blogspot.com/2021/01/blog-13-je-bent-al-mooi.html