Blog 4: Loser of held?

Knauw voor mijn zelfbeeld

Door kanker heeft mijn zelfbeeld een flinke knauw gekregen. Alles wat daarvoor vanzelfsprekend was, lukte door mijn ziekte niet meer of maar heel beperkt. Veel dingen waaraan ik voorheen mijn identiteit ontleende (werken, gezinsleven, huishouden runnen, sporten, een actief sociaal leven leiden, hobby’s etc.) vielen opeens weg.  Mijn positieve zelfbeeld kalfde daardoor snel af. Want ik voldeed niet meer aan mijn eigen norm van een goede functionerend, geslaagd persoon.

Wat erin hakte
Twee dingen hakten er met name flink in. Ten eerste dat ik te ziek was om voor mijn tienerdochter te kunnen zorgen.  Daardoor voelde ik me als moeder tekortschieten. Ten tweede dat ik niet meer kon werken. Voor mijn gevoel telde ik daardoor maatschappelijk niet meer mee. Beide vond ik heel pijnlijk.   
Voor het eerste hebben mijn ex-man en ik een praktische oplossing gevonden: onze dochter ging fulltime bij haar vader wonen.  Dat was voor haar een stabielere, minder belastende omgeving. Ik was er verdrietig van. Maar ja, het was ff niet anders.

Het tweede -‘Christa werkt- hoofdstuk’ - heb ik met pijn in het hart geparkeerd tot ‘later’. Want ik had al mijn energie nodig om te dealen met het hier-en-nu en mijn haperende lichaam. Om niet helemaal van de radar te verdwijnen heb ik in voorjaar 2019 een bericht over mijn ziekte op LinkedIn geplaatst. Dat is bizar vaak bekeken en gedeeld. Ik heb veel opbeurende en lieve reacties ontvangen. Ook van mensen die ik helemaal niet ken. Echt hartverwarmend! En .... als dit de kracht van mijn netwerk is, komt het straks vast ook weer goed met mij en werk 😊.

Loser?

Nu even terug naar mijn beschadigde zelfvertrouwen. Een deel van vorig jaar heb ik mezelf als ‘loser’ gezien. Ik zag mijn ziekte als vorm van falen en nam mezelf bovendien kwalijk dat ik het niet had zien aankomen. Misschien had ik het anders kunnen voorkomen?  Zelfs toen ik hartstikke ziek was, zat ik mezelf dus extra op mijn kop. Een vreemde vorm van zelfkastijding, die een tijdje heeft geduurd.  

Nieuw inzicht
Gesprekken met de ziekenhuispsycholoog, mijn oncologische wijkverpleegkundige en goede vrienden hebben mij gelukkig tot  het inzicht gebracht dat het geen enkele zin heeft om mezelf als  mislukkeling te bestempelen. Dat was niet bevorderlijk voor mijn herstel én niet terecht!  Het was immers niet mijn schuld dat ik kanker had gekregen, maar dikke pech.  En deed ik niet alles wat binnen mijn vermogen lag aan om weer beter te worden? Dat is niet echt ‘loser’ gedrag toch? Eerder het gedrag van een held!

Door dat inzicht is er een last van mijn schouders gevallen. Ik was weliswaar erg verdrietig over wat er allemaal niet op orde was in mijn leven, maar ik nam het mezelf niet meer kwalijk. Door dat inzicht ben ik een aantal dingen bewust anders gaan doen.

Wat lukt er wel? 

In plaats van steeds te benadrukken wat ik allemaal door mijn ziekte niet kon en daar gefrustreerd over te raken, ben meer gaan focussen op alle kleine en grote dingen die wél goed gingen en lukten. En die waren er natuurlijk naast alle misère ook volop! Dan was ik bijvoorbeeld supertrots dat ik naar de supermarkt, 450 meter van mijn huis, was gefietst om zelf een paar kleine boodschappen te halen. Of blij dat ik buiten een klein wandelingetje had gemaakt: even naar de bloemetjes en bijtjes kijken. Ondanks al mijn ongemakken knapte ik daar meestal enorm van op.

 

Meer mildheid en acceptatie 

Ook heb ik geleerd om met meer met mildheid en acceptatie met mijn  beperkingen om te gaan.  In plaats van mezelf te ergeren dat ik me die dag te beroerd voelde om iets voor elkaar te krijgen, zei ik dan tegen mezelf  ‘Geef maar even toe aan het feit dat je je beroerd voelt. Laat die was maar liggen tot morgen. Ga  maar even op de bank liggen en iets ontspannends doen, bijvoorbeeld naar mooie muziek luisteren of Netflixen. Morgen gaat het vast weer beter’. 

 

Complimenten 

Plus ik ben mezelf vaker complimenten gaan geven. Als sociaal en organisatiepsycholoog, coach én moeder weet ik natuurlijk als geen ander dat positieve feedback krachtiger werkt dan negatieve.  Maar als ziek persoon was ik dat tijdelijk even kwijt. Gelukkig weet en doe ik het nu weer. Complimenten van mezelf en anderen ontvangen is inderdaad heel fijn! En goed voor mijn verdere herstel.

Vallen en opstaan 

Natuurlijk ging dit veranderingsproces niet vanzelf. Oude patronen doorbreken kost moeite.  Met vallen en opstaan, door elke keer weer opnieuw te  beginnen én te volharden ben ik erin geslaagd om steeds meer respect en waardering voor mezelf te krijgen. En om mezelf meer in een positieve flow te houden. En af en toe val ik nog wel eens terug in het oude ‘loser’- denken. Dat duurt meestal niet zo lang. Want tegenwoordig heb ik het sneller door en weet ik ook hoe er weer uit te komen.

Dappere dodo en held

Gelukkig zie ik mezelf tegenwoordig ook niet meer als  ‘loser'. Maar eigenlijk meer als een dappere dodo en held. Ik ben apetrots op alles wat ik het afgelopen jaar heb gedaan om bij te dragen aan mijn herstel. En met dito resultaat. Het gaat inmiddels een stuk beter met me! Mijn nieuwe meetlat gaat nu veel meer over ‘voel ik mezelf goed’ dan  over ‘wat heb ik allemaal gedaan op een dag en ben ik daar tevreden over?’ Door dit alles voel ik me nu een gelukkiger en geslaagder mens. Dus geen loser maar een held. Net als zoveel andere lotgenoten!

                    Hero (Mariah Carey)

En jij? 

Herken jij je in mijn verhaal? Of wil je reageren? Graag!

Wil je weten wat ik nog meer heb geleerd van mijn ziekte? Lees dan ook mijn volgende blogs.  En … voel je vrij om mijn blog met anderen te delen!

Levendige groet,

Christa

 

Leestip:

De held in je eigen verhaal. Het pad van persoonlijk leiderschap. Mieke Bouma. Uitgeverij Business Contact , ISBN 978 949 2004 277 (2015)