Blog 5: Haat-liefde verhouding met mijn behandeltraject

Rottig behandeltraject 

Ken je dat gevoel? Dat je heel graag iets wil,  maar niet met alle consequenties die daarbij horen? Bijvoorbeeld WEL een andere baan, maar NIET jezelf daarvoor hoeven in te spannen? WEL beter worden maar NIET dat rottige behandeltraject?  Met mijn behandeltraject had ik het afgelopen jaar een haat-liefde verhouding. Wellicht een deel van mijn lezers ook? Daarom wil ik graag met jullie  delen hoe ik me daarin staande heb gehouden.

Kort samengevat was dit mijn behandeltraject: 3 lange chemodagen, 1 dag operatie  - voor medisch geïnteresseerden  ‘interval debulking plus HIPEC’ - en daarna nog 3 lange chemodagen.  Oh ja,  en ook nog 2 x een ascites drainage, diverse echo’s, CT-scans, inwendige gynaecologisch onderzoeken, een mammografie, heel veel bloedprikken en heel veel pillen.  Ofwel anno 2019 het favoriete behandeltraject van gynaecologen voor eierstokkanker fase 3C. Wees gerust, ik ga jullie verder niet belasten met gedetailleerde medische shit. Daar is van alles over te melden, maar daar word je meestal niet blij van. Dus dat laat ik hier achterwege.

Groot vertrouwen 

Vanaf de start heb ik groot vertrouwen gehad in mijn behandelaars. Nooit heb ik getwijfeld aan het nut van mijn behandeltraject, want mijn medisch specialisten zeiden  ‘wij gaan voor jou beter maken’. Maar… al die alles- vernietigende, levensreddende  chemo’s zetten je psychisch wel in een spagaat. Eigenlijk is het namelijk ondoenlijk om van harte ‘JA’ te zeggen tegen zo’n rottig gif dat ze keer op keer in je lichaam spuiten. Dat gif waar je steeds hartstikke beroerd van wordt en dat behalve kankercellen ook gezonde cellen doodt. En dat serieuze schade in je lichaam veroorzaakt. Soms ook blijvend. Als kankerpatiënt beland je door chemo’s eigenlijk al snel in een rare paradox: ‘maak me alsjeblieft eerst (nog) ziek(er), want dan word ik daarna (hopelijk) beter’.  Het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen. Of, zoals Stephen Covey- aanhangers zouden zeggen ‘begin met het doel voor ogen’. Dat heb ik inderdaad gedaan. En ik had een heel krachtig doel: Ik wil leven! Maar het vergde  behoorlijk wat wilskracht om deze ‘klus’ te volbrengen.

Onbevangen 

De eerste keer ging ik nog relatief onbevangen naar het ziekenhuis. Want alles wat ze in die medische folders schrijven, is toch een beetje science fiction als je het nog nooit hebt meegemaakt.  Mijn ‘open mind’ en beginnersoptimisme waren echter al snel voorbij, nadat ik aan den lijve had ervaren hoe  beroerd ik van een chemo kon worden. Dagenlang achter elkaar.  En na elke kuur weer anders. Terwijl ze me toch elke keer dezelfde ‘cocktail’ inspoten. Onbegrijpelijk eigenlijk.

   

Sterk genoeg? 

Gaandeweg het behandeltraject ging ik me  fysiek, mentaal en emotioneel steeds zwakker voelen.  Door de agressieve kanker die al een tijdje bezig was in mijn lichaam  huis te houden, door alle bijverschijnselen van de chemo’s en door alle medicijnen.  Gecombineerd met alle onzekerheid die het behandeltraject met zich mee bracht een pittige klus. Zou mijn lichaam sterk genoeg zijn om alle behandelingen te doorstaan? Was ik psychisch wel sterk genoeg? Zouden de chemo’s voldoende aanslaan? Genoeg om mij te gaan opereren? Plus de cruciale vraag ‘haal ik het wel of niet?’.

Rollercoaster

Kortom, in alle opzichten veel om mee te dealen. Eigenlijk heb ik een groot deel van vorig jaar in een emotionele rollercoaster verkeerd, waarin onzekerheid, angst, boosheid, verdriet, verwarring, wanhoop, hoop, dankbaarheid en nog veel meer elkaar afwisselden. Dat was best uitputtend. Maar…. ik heb het doorstaan en gered!

Hoe heb ik me daar doorheen geslagen?

En tsja, wat heeft mij geholpen om dit alles toch te doorstaan? 

Dit is wat ik via  ‘learning by doing’ heb ontdekt en vervolgens heb gedaan: 

1.    Goede voorbereiding

Me voor elke medische afspraak inhoudelijk steeds goed voorbereiden. Dat wil zeggen door alle verstrekte medische brochures  te lezen, daarover vragenlijstjes te maken en die vervolgens te bespreken met mijn behandelaars. Een soort van mentale onzekerheidsreductie dus. Ik ben dankbaar dat mijn specialisten, verpleegkundigen, mijn casemanager en anderen steeds de tijd hebben genomen om mijn vragen  te beantwoorden, me tips te geven en me gerust te stellen. Face 2 face, telefonisch of via de mail. Overdag, ’s avonds en in het weekend. Altijd stonden ze me vriendelijk en deskundig te woord.

Bijvoorbeeld  die ene keer vrijdagavond laat toen ik door de pijn niet in slaap kon komen. Terwijl ik die dag toch al een aantal serieuze pijnstillers en een slaappil had ingenomen. Als een wanhopige aan heroïne verslaafde junk en met een enigszins door opiaten versufte brein heb ik toen de weekendpost van het ziekenhuis gebeld. En de dienstdoende arts gesmeekt of ik alsjeblieft nog een morfinepilletje extra voor de nacht mocht nemen. En het mocht! Hoe fijn was dat!

2.    Kalm blijven 

Door ervoor te zorgen dat ik ter plekke kalm bleef en niet in paniek raakte. Dat deed ik bijvoorbeeld door voor of tijdens medische afspraken of behandelingen mindfulness oefeningen of energetische oefeningen te doen. En door vooraf positieve energie naar mijn behandelaars en de behandelplekken te sturen.  Mijn energetische leraren noemen dit ‘een ruimte schoonmaken’, Louise Hay noemt dit ‘send love ahead’.  Daardoor lukt het mij overwegend goed om pijnlijke, nare situaties (iets) beter te doorstaan.

3.   Samen 

Door altijd iemand mee te nemen naar medische afspraken.  Een vriendin, vriend of familielid. Want met z’n tweeën sta je er letterlijk en figuurlijk niet alleen voor. Samen het slechte nieuws horen, iemand die m’n hand vast hield wanneer ik verdrietig was, die namens  mij het gesprek voerde wanneer ik zelf te veel van slag was of die mijn gigantische pillenvoorraad bij de ziekenhuisapotheek ophaalde wanneer ik ‘aan de chemo’ lag. Dat alles heb ik als heel steunend ervaren. Dankjewel lieve vrienden en familie!

Als zieke alleenstaande kostte het trouwens behoorlijk wat inspanning om te regelen dat er steeds iemand mee kon naar het ziekenhuis. Daar komt meer logistiek bij kijken dan wanneer je  ‘gewoon’ je partner elke keer meeneemt. Dank aan de lieve vriendin die maandenlang de ‘bemensing’ van al mijn medische afspraken heeft georganiseerd.  En aan mijn trouwe ‘inner circle’ die me steeds naar afspraken heeft vergezeld. Echt super!

4.    Bidden 

Door te bidden om kracht en Gods nabijheid. En door erop te vertrouwen dat je echt hulp krijgt als je erom vraagt. Niet wetenschappelijk aantoonbaar, maar  op belangrijke momenten heb ik me steeds gedragen gevoeld. En soms was ik het even kwijt.  Dat hoort er ook bij. Daarover meer in een toekomstige blog.

5.    Lichtpuntjes 

Door steeds kleine en grote lichtpuntjes te blijven zien. Bijvoorbeeld dat ik als  ’happy few’ tijdens mijn chemo-dagen vanwege mijn matige fysieke gesteldheid een echt bed in plaats van een behandelstoel kreeg. Dat ik  om diezelfde reden tijdens de kuren meestal in een aparte kamer mocht liggen in plaats van in de oncologie-behandelzaal. En de gebakjes die ik tijdens elke chemo-dag kreeg. Het ziekenhuis vierde namelijk dat ze 75 jaar bestonden. En daar hoorde elke woensdag een gebakje bij. Had ik ff geluk!  En zo waren er  gedurende het afgelopen jaar bij (bijna) elk ziekenhuis- en medisch bezoek ondanks al die rottigheid wel  lichtpuntjes.  Die zijn er eigenlijk altijd, als je maar goed kijkt!

 

Doorstaan!

Kortom, al het bovenstaande heeft mij enorm geholpen om al die spannende ziekenhuisbezoeken en impactvolle  behandelingen te doorstaan. Daarover wil ik in toekomstige blogs graag nog meer delen.  Voor nu wens ik iedereen, of je nu behandeld wordt voor kanker of iets anders, en ook als je helemaal gezond bent, van harte toe dat je bij jou passende manieren vindt om te doorstaan wat er op jouw pad komt. Met minder haat en meer liefde! 

  

En jij? 

Ben benieuwd of jij je herkent in mijn verhaal? Wat heeft jouw geholpen? Fijn als reageert! Wil je weten wat ik verder door kanker heb geleerd? Lees dan  ook mijn toekomstige blogs.

 

Levendige groet,

Christa 

 

Leestip:

Als kanker je raakt. Arie van der Veer en Rita Renema-Mentink (red). Uitgeverij Van Wijnen (2015). ISBN 978 90 519 4478 5. Gedicht: Chemo. blz. 25.