De laatste tijd ben ik als
een dolle aan het opruimen. Alsof de dood me op de hielen zit. Misschien is dat
ook wel zo, maar dat weet ik gelukkig nu nog niet. Waarom dan toch die haast en
hoe pakt dat uit?
Don’t kill your darlings
Ze zeggen wel eens ‘don’t
kill your darlings’. Maar één voor één ben ik dat nu toch aan het doen. Met pijn
in mijn hart heb ik begin dit jaar het lidmaatschap van mijn prachtige
beroepsvereniging opgezegd. Vervolgens heb
ik met spijtige gevoelens het bijbehorende officiële predicaat ‘Noloc erkend
loopbaanprofessional’ van mijn social media verwijderd. Want wanneer je geen
lid meer bent van de club, mag je die ‘titel’ niet meer dragen. Extra spijtig omdat
ik vorig voorjaar hard heb gewerkt aan mijn hercertificering. Beretrots was ik om
dit officiële kwaliteitskeurmerk, na een geslaagde comeback van mijn 1e
ronde kanker, opnieuw te verwerven. Door
terugkerende ziekte en opnieuw 2 chemo-trajecten heb ik de afgelopen 1,5 jaar echter
helaas weinig op mijn vakgebied kunnen doen. Echt heel jammer.
Ook heb ik me recent afgemeld
bij mijn regionale Noloc-intervisiegroep. Door behandelingen en fysieke
beperkingen nam ik weliswaar al 1,5 jaar niet meer deel aan bijeenkomsten maar voor
mijn gevoel hoorde ik er toch nog een beetje bij. Nu niet meer. Einde van een
tijdperk. Definitief professioneel niet meer mee kunnen doen is verdrietig en
pijnlijk.
Dieper, droever,
definitiever
Vorig jaar heb ik al een
begin gemaakt met het grote opschonen: mijn beroeps-en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering
opgezegd, mijn zakelijke bankrekening opgeheven en diverse werk gerelateerde
abonnementen stopgezet . Toen was mijn praktische redenatie: ‘Waarom zou ik
allerlei verzekeringen, lidmaatschappen en abonnementen aanhouden waar ik geen
gebruik meer van maak?’. Nu voelt het anders. Dieper, droever en definitiever. Want
na 2 recidieven heb ik nu echt de hoop opgegeven op een succesvolle,
volwaardige, professionele rentree op de arbeidsmarkt. That sucks!
Weemoed
Nu is mijn zakelijke account
aan de beurt. Mijn zakelijke mailadres houdt binnenkort op te bestaan. Inwendig stilletjes huilend loop ik één voor
één alle digitale mapjes in mijn werkmailbox na. Ik bewaar wat fiscaal nog van
belang is en delete daarna de rest. Ook mijn prachtige, professionele website
ChristaVersterkt (https://www.christaversterkt.nl/index.html) gaat binnenkort uit de lucht. Met weemoed denk ik terug aan alle uurtjes die ik daar
destijds samen met mijn broer als
websitebouwer in heb gestoken. Dat het opheffen van mijn bedrijf er zo in hakt,
overvalt me toch. Opheffen doet pijn.
Uitputtend
Al dat opschonen en opheffen
is behalve verdrietig ook uitputtend. Al deze shitty administratieve klusjes vereisen
namelijk elke keer energie en geconcentreerde aandacht. Voor een ‘normaal
gezond’ persoon misschien een klusje wat je ‘even’ tussendoor doet, maar voor
mij een flinke klus. Sinds mijn chemo’s is mijn dagelijkse portie energie en concentratie
beperkt. Of komt die uitputting ook door alle emoties die hiermee gepaard gaan?
Mijn hele werkzame leven, met alle ups
en downs, komt nu immers voorbij. Ik dacht dat ik door eerdere werkverlies
ervaringen inmiddels voldoende gehard was, maar niet dus. Noodgedwongen,
onvrijwillig afscheid nemen van 35 jaar actief werkend leven is zwaarder dan ik
dacht. Hoe graag had ik mijzelf als 62-jarige immers een latere, andere, meer succesvolle afronding van
mijn werkende bestaan gegund!
Waarom dan toch nu?
Waarom doe ik mezelf nu al dit
opruimen toch aan? Waarom stel ik het niet uit tot
na mijn dood? Dan bespaar ik mezelf immers een hoop verdrietige, vermoeiende
taakjes. Waarom dan toch deze vreemde
vorm van zelfkwelling, al die ophef-arbeid? Ik kan mijn tijd toch immers beter
besteden aan vrolijkere dingen?
Wanneer ik nu niks opruim komen
alle administratieve taakjes t.z.t., na mijn overlijden, vanzelf op de actielijst
van mijn dochters. Wie dan leeft, die dan zorgt. Eigenlijk wil ik ze dat niet
aandoen. Een overleden moeder (houdbaarheidsdatum onbekend) zonder al die administratieve klusjes is immers voor hen al verdrietig genoeg. Dus doe ik het nu toch maar zelf. Proactieve
types zoals ik vinden het namelijk ook heel fijn om alles zo lang mogelijk zelf
te regelen. En er is nog een andere reden.
Opschonen = onder ogen
zien
Mijn opschoondrift, ik noem het
gekscherend ‘mijn professionele suïcide’ komt wellicht wat masochistisch over,
maar het helpt ook bij mijn verwerking. De
feiten ogen zien, je verlies nemen en bewust afscheid nemen horen immers ook bij rouw. Al opschonend kies ik er nu dus bewust voor om ook deze draak vol in de
bek te kijken. Net zoals ik dat eerder ook met andere ingrijpende
gebeurtenissen heb gedaan. Partir c’est mourir un peu. Dat ontkennen, ontvluchten
of wachten tot het overgaat past niet zo goed
bij mij. Misschien schrijf ik er nog eens een vervolgblog over.
Troostende bijvangst
Opschonen van mijn
professionele leven brengt me behalve weemoed en verdriet ook trots en
dankbaarheid. Wauw, wat heb ik in mijn professionele leven ontzettend veel
gedaan en mogen bijdragen! (zie mijn LI-profiel). Beste werkgevers, aardige
collega’s en vakgenoten, zeer gewaardeerde opdrachtgevers, lieve coachees, trainings-,
workshop- en assessmentdeelnemers: Dank voor jullie vertrouwen. Dank dat ik op
deze manier heb mogen bijdragen. Dat ik dat allemaal heb mogen en kunnen doen! Wat een rijke, troostende bijvangst! Goede
herinneringen sterven nooit!
Achterdeurtje
Natuurlijk houd ik nog een
klein achterdeurtje open. Wie weet ga ik als vrijwilliger redacteur bij mijn
patiëntenvereniging binnenkort weer eens iemand interviewen en een artikel
schrijven? Of wandelt er binnenkort weer iemand met werk gerelateerde vragen
zomaar mijn huiskamer binnen? Ik
sta ik popelen om je te helpen! Mits mijn gezondheidssituatie dat toelaat. Een oude vos verleert immers nooit haar
kunstjes! Opruimen betekent dus niet ‘opgeven’. Ik ben er nog!
Praktische tip: orde op
zaken
Tot slot nog één praktische
tip aan iedereen die net als ik te maken heeft met een chronische,
voortschrijdende ziekte. Of eigenlijk ook aan gezonde, ouder wordende medemensen:
Begin tijdig met administratief orde op
zaken te stellen. Dat brengt niet alleen rust in je hoofd, maar is ook prettig voor
je nabestaanden wanneer ze ooit, na jouw overlijden, al jouw financieel/administratieve
zaken moeten afhandelen. Hiervoor zijn ook diverse goede, praktische
hulpmiddelen beschikbaar, zoals bijvoorbeeld de digitale wegwijzer (via de site
https://www.mijnzakenoporde.nl/) en de praktische gids voor mensen met kanker,
geschreven door kankerlotgenoot Carolien Hovenier. Voor meer informatie zie onder.
En jij?
Zit jij in een vergelijkbaar
schuitje als ik? Moe(s)t jij ook om gezondheidsredenen officieel afscheid nemen
van je werkzame leven? Hoe is dat voor jou? En wat helpt jou hierbij? Fijn als
je je ervaringen wilt delen!
Hartegroet
Christa
Meer informatie?
· Hovenier, C. Dubbel verdriet is niet nodig. Praktische
gids voor mensen met kanker. Uitgeverij Lucht (2020)
· Vollenhoven, mr. C van en Smit, mr. C. Mijn zaken op
orde. Digitale wegwijzer voor het leven (2018). https://www.mijnzakenoporde.nl/
· ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn eerdere blogs, bijvoorbeeld over kanker en werk? ( o.a. blog 8,10,11,16,25,30 en 31). Zie https://christablogt.blogspot.com/
· ChristaVersterkt (mijn professionele website, nog tot
medio maart 2024 in de lucht)
· Werkum, drs. E.C. Mijn LinkedIn profiel: https://nl.linkedin.com/in/christavanwerkum
Reacties
Een reactie posten