Blog 17: Moederdag
Onlosmakelijk verbonden
Moederdag en
kanker. Een vreemde combinatie. Maar op een bepaalde manier in mijn leven onlosmakelijk
met elkaar verbonden. Daarover gaat deze blog. En over nieuw perspectief!
5 fasen
Eigenlijk bestaat
mijn leven uit 5 fasen. In de eerste fase was iedereen nog gezond en onbekommerd.
Ik aarzelde even om ‘gezond en gelukkig’ te schrijven, dat is misschien een te
groot woord.
Fase 1: van onbekommerd naar overleden
Dat onbekommerde veranderde drastisch toen mijn moeder op
51-jarige leeftijd darmkanker bleek te hebben. Op 52-jarige leeftijd is ze
overleden, want de kanker was teruggekomen en niet meer behandelbaar. Ik was
toen 21 jaar en mijn broers 19 en 17.
Iedereen was er kapot van en ons gezin viel uit elkaar.
Mama en Christa
(1962) (privécollectie)
Fase 2: Verder leven zonder moeder
De 2e
fase was: Verder leven zonder moeder. Dat was een periode van diepe rouw, weer
opkrabbelen en verder gaan. Ieder voor zich. Mijn vader als weduwnaar met 3
studerende, uit huis wonende kinderen, elk op kamers in een andere stad. Dat
rouwen over het voortijdige verlies van onze lieve, sterke moeder heeft jaren
geduurd. En het heeft lang geduurd voordat ik weer volop kon lachen en
genieten.
Fase 3: Het volle leven
Op een
gegeven moment gebeurden er gelukkig toch weer allemaal positieve dingen in
mijn leven. Dat was fase 3: Het volle leven. Ik werd verliefd- beslist vaker dan een keer-,
ik kreeg langdurige relaties, ging
samenwonen, werd zwanger, trouwde (en later
nog een keer) en kreeg 2 prachtige
dochters. Ook op andere vlakken ging het
goed: Ik studeerde af, kreeg leuke, interessante banen, bouwde fijne vriendschappen
op, we kochten een huis, verhuisden naar een andere plaats, werden opnieuw lid van fijne kerkgemeenschap, de
kinderen werden groter, gingen naar school, vervolgonderwijs, etc. etc. Bij al
die belangrijke levensgebeurtenissen heb ik mijn moeder regelmatig gemist en gedacht ‘misschien is ze toch nog ergens op
afstand bij ons en met ons verbonden’.
Word ik ouder dan 52 jaar?
Ook heb ik me
lang afgevraagd of ik zelf ouder dan 52 jaar zou worden. Eigenlijk kon ik me
daar niks bij voorstellen. In de loop van de tijd schoof die leeftijdsgrens van
52 jaar enigszins op. Want ik dacht ‘met de stand van de huidige wetenschap, mijn
goede gezondheid, mijn opa’s en oma’s en vader die allen respectabele leeftijden
hebben bereikt, kan ik zeker 70 of misschien wel 80 jaar worden’.
Fase 4: Toen kreeg ik het ook
Helaas bleek ik 2 jaar geleden, op 57-jarige leeftijd, ook kanker te hebben. Toen belandde
ik samen met al mijn dierbaren abrupt in fase 4. Mijn wereld stortte opnieuw
in. De onschendbaarheid die ik dacht te hebben met alle bijbehorende bezwerende
gedachten - ‘mijn moeder kreeg ik het wel, maar ik zeker weten niet’ -
bleek helemaal niet te bestaan. Want ook ik had een agressieve vorm van
kanker, alleen een andere soort. En ook ik heb, net als mijn moeder, kinderen.
De jongste is nu 17, dezelfde leeftijd als mijn jongste broer bij het
overlijden van onze moeder. En de oudste is slechts enkele jaren ouder dan ik destijds
was. En oh, wat was ik bang dat mijn
dochters, net als ik destijds, op veel
te jonge leeftijd afscheid zouden moeten nemen van hun moeder. Dat wil je je
kinderen toch niet aandoen! Dus mijn doel was toen vooral: blijven leven, voor mezelf en mijn kinderen. Maar helaas hebben
niet alles zelf in de hand. Het enige dat je kan doen is hopen en bidden, op
genezing en nieuw leven. Dus dat heb ik volop gedaan. En velen met mij. En het
heeft geholpen!
Fase 5: Hoera, ik leef!
Nu zit ik fase
5 en ik ben dankbaar. Dankbaar voor mijn 'nieuwe' leven en
dankbaar dat ik nog steeds moeder voor mijn dochters mag en kan zijn. Ik ben nu bezig mijn leven opnieuw op te bouwen en opnieuw zin te geven aan mijn bestaan. De
opgave in deze fase is om weer echt vol in het leven te gaan staan. Op alle fronten: Gezonder en sterker worden.
Een diepere band met mijn dochters en anderen
ontwikkelen. En nieuw, zinvol perspectief vinden qua relaties en werk. Kortom ik
zit weer in de lift en het leven lokt!
Nog vele jaren!
Aanstaande zondag vier ik - alweer voor de 2e keer een kankervrije- Moederdag samen met mijn dochters. En we hopen dat ons nog vele jaren met elkaar in liefde en met een zo goed mogelijke gezondheid is gegund.
Aanstaande zondag vier ik - alweer voor de 2e keer een kankervrije- Moederdag samen met mijn dochters. En we hopen dat ons nog vele jaren met elkaar in liefde en met een zo goed mogelijke gezondheid is gegund.
Dat wens ik iedereen die dit leest van harte toe!
Mama ik hou zoveel van jou (Sandy Struijs)
En jij?
Wat betekent moederdag voor jou als (ex-)kankerpatiënt of naaste van?
Levendige
groet, Christa
Deze blog is ook gepubliceerd op www.alskankerjeraakt.nl
Wat een mooi blog Christa! Ik wens je een heel fijne Moederdag!
BeantwoordenVerwijderenHa lieve Mira, dankjewel voor je compliment. Eigenlijk apart dat je past echt beseft hoe waardevol iets is - Moederdag in dit geval- nadat ik iets naars is gebeurd. Jij ook een fijne moederdag, a.s. zondag of op een ander moment, dat vaccinatie-technisch beter uitkomt.
VerwijderenWat een mooie foto van je moeder en jou! Je lijkt op haar, charmante en lieve vrouw lijkt ze me. Dat je maar veel fijne, gezonde moederdagen mag beleven met je meiden! Liefs, Janna
BeantwoordenVerwijderenLieve Janna, dankjewel voor je mooie wens. Dat wil ik natuurlijk ook heel graag! En nog vele jaren genieten van al mijn lieve vriendinnen en vrienden. Liefs!
Verwijderen